Ξεκινάμε

Πριν χρόνια, είχα πάει σε ένα λύκειο να μιλήσω: το λύκειο αυτό, στο πλαίσιο του επαγγελματικού προσανατολισμού των μαθητών, είχε ζητήσει από πέντε ανθρώπους να παρουσιάσουν στα παιδιά τα επαγγέλματά τους από πρώτο χέρι.

Ενας από τους πέντε ήταν δημοσιογράφος. Φαινόταν μάλλον γνωστός στους μαθητές. Το ενδιαφέρον τους έπεσε αποκλειστικά πάνω του. Δικαιολογημένα. Δεν μιλούσε μόνο αλλά χόρευε με το μικρόφωνο, αναπαράγοντας σκηνές οικείες στα παιδιά από την τηλεόραση. Ελεγε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά: με αυτήν την ψευδοπαραχώρηση έκρυβε καλύτερα την πραγματική κατάσταση. Παραμύθιαζε ότι υπάρχει περιθώριο ελευθερίας στη βιομηχανία των ΜΜΕ: ενώ ξέρουμε ότι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι είναι ικανοι για κάτι τετοιο – κι αυτός σίγουρα δεν ήταν μεταξύ αυτών. Κυρίως, όμως, με τη στάση του έπειθε ότι ανήκει σε έναν ξεχωριστό κόσμο. Οτι είναι κοντά στους πρωταγωνιστές.

Μετά από αυτό το θέαμα, ήρθε κι η σειρά μου. Το μόνο που μπόρεσα να πω, ήταν ότι η δουλειά μου δεν είχε κάτι το λαμπρό αλλά με αυτήν κερδίζεις τίμια το ψωμί σου. Εκείνη τη στιγμή, νομίζω, οι περισσότεροι μαθητές σιγουρεύτηκαν ότι είχαν μπροστά τους έναν λούζερ. Εγω θεωρώ, ακόμα, το αντίθετο.

Ξεκινάμε