Αλλά ήταν ευκαιρία να δω τους άλλους πίνακες του Gustave Caillebotte. Οι raboteurs, φαίνεται, δεν άρεσαν ούτε στους επίτροπους της έκθεσης του 1875, ούτε και στον Ζολά. Ρεαλισμός ωμός για τους μεν, αστικός για τον δε, σύμφωνα με το κείμενο του Μουσείου Ορσέ.
καλη(μ)(σπ)έρα
δεν μ’ αρέσει να σάς βάλω κύριε κόϊνέρ μου ταμπελίτσα / γι’ αυτό δεν ψηφίζω / καθυστερημένη άλλωστε / , αλλά :
δεν βρίσκω πού αλλού να το πω αυτό κι έτσι ήρθα εδώ : μελέτησα λίγο περισσότερο τή βιβλιοθήκη σας σήμερα και πήρα μερικούς συνδέσμους και για το δικό μου :)
(ευχαριστώ θέλετε-δε-θέλετε)
χχ
Καλημέρα από τις Σπέτσες, 12 χρόνια μετά την αρχική μας επικοινωνία, όταν -αισιόδοξος- έτρεχα το blog «anataxis». Έκτοτε βούλιαξε, και τώρα κωπηλατώ στο https://petrosharitatos.wordpress.com
Χαίρομαι για τον οιωνό, ότι η επανεμφάνισή σου συμπίπτει με την άνοιξη.
Καλημέρα από Βρυξέλλες. Ευχαριστώ. Χάρηκα πολύ για την δική σου επανεμφανιση, αν και σε εχω εντοπίσει και από το φέισμπουκ όπου παρεπιδημώ αρκετά διακριτικά: https://www.facebook.com/floros.papadopoulos.7 .
Μια που σε βρηκα να σου πω οτι διαβασα τις Οδηγιες Χρήσης. Οι αρετες που αποσιωπώνται είναι κομματι που θα επρεπε να μπει σε ένα επόμενο Αλφαβηταρι του Νεου Ελληνισμού. Και η συγκριση των λαών που αυτομαστιγώνονται – ωραία ιδεα και παιδαγωικά χρήσιμη. Κι ενας διάλογος με πιστό, ωραία δοσμένος, αυτά μου έχουν μεινει. Α, και μια αίσθηση ταλάντευσης ανάμεσα σε έναν καζαντζακικό τόνο και μια πολύ μοντέρνα θεματολογία.
Λυπάμαι μόνο που δεν έχουμε βρεθει ακόμα στη Ντάπια.
Herr K.
Ευχαριστώ για την απόκριση. Τι είναι η απόσταση Βρυξέλλες-Σπέτσες… ένα τσιγάρο δρόμος, ή μάλλον μονόδρομος.
Το «Ελλάς Οδηγιες Χρήσης» το διάβασες τυπωμένο ως βιβλίο ή τη νεότερη έκδοση στο WordPress;
Ε, δεν είναι και για ΣΚ :-)
Από βιβλιο. Εχεις προσθεσει πράγματα ή απλώς διορθώσεις;
Το ξανάγραψα εξ ολοκλήρου. Ως ένα από 6 ιντερνετικά «δοκίμια» (τόσες βγήκαν οι στοίβες τών σημειώσεων). Είμαι μπαλάκι στα χέρια τής τύχης; Δοκ.1ο «Οι τέχνες τού βίου. Στα ογδόντα πια, πώς να διαχειρίζομαι τη φθαρτότητά μου; Δοκ. 2ο «Οι τέχνες τής αποχώρησης». Η κοινωνία, η πατρίδα, το ανήκειν μου; Δοκ.3ο «Ελλάς Οδηγίες Χρήσης» κλπ. Όλα μαζί στο https://petrosharitatos.wordpress.com
Πώς τα βλέπεις;
Παλιότερα θα ξεκινούσα με κάτι άλλο, τώρα ξεκίνησα με τις «τέχνες της αποχώρησης»
Αρχές τού 2022 πέθανε η Aline, από μακροχρόνιο καρκίνο, άρα νόμιζα πως ήμουν προετοιμασμένος, μετά από 55 χρόνια συμβίωσης. Όμως ένιωσα πως έπεσα σ’ένα άπατο πηγάδι. Προσπαθώ να συνέλθω, γράφοντας για τις Αβύσσους που συναντούσα, τον έναν μέσα μου και τον άλλον έξω. Οπότε στην κεντρική ιστοσελίδα με τα έξη δοκίμια, https://petrosharitatos.wordpress.com/ προσθέτω σταδιακά ακόμα ένα, για να καταγράφω επεισόδια από τρίτους που παρατήρησαν την πολύ ιδιαίτερη συμπεριφορά της. Είναι το https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/ όπου σού συνιστώ τη μαρτυρία τής Αγγελικής Δαμδημοπούλου, στις ετήσιες εκθέσεις βιβλίων που οργάνωνε ο Σύλλογος Γυναικών Σπετσών.
Σ’ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Και χαίρομαι που είσαι πιο οργανωμένος από μένα. Παρ’ όλη την χαχανίζουσα Πρωτοχρονιά, είναι άσκοπες οι ευχές για τα σχετικά μπλά μπλά, όταν μάς περιμένουν τέτοια άγρια μέλλοντα => https://petrosharitatos.wordpress.com/6-agria-mell/
Με φιλικούς χαιρετισμούς από τις Σπέτσες, Πέτρος Χαριτάτος
Πέτρο, καλό χειμώνα και καλή χρονιά. Ο,τι είναι να έρθει θε να ρθει, ούτως ή άλλως!
Έτσι είναι. «Que sera, sera» όπως τραγουδούσε η Doris Day.
Herr K. 
Πατωματζής, ξυλουργός ή καλλιτέχνης;
Συλλογικός
Βεβαίως συλλογικός. Οι μεν ξύνουν το parquet κι οι δε βαλσάρουν πάνω του.
Εχεις ξύσει ποτέ παρκέ;
Όχι. Γιατί;
Αλλά ήταν ευκαιρία να δω τους άλλους πίνακες του Gustave Caillebotte. Οι raboteurs, φαίνεται, δεν άρεσαν ούτε στους επίτροπους της έκθεσης του 1875, ούτε και στον Ζολά. Ρεαλισμός ωμός για τους μεν, αστικός για τον δε, σύμφωνα με το κείμενο του Μουσείου Ορσέ.
Αν ξύσεις ο ίδιος, βαλσάρεις πιο ευχάριστα.
Αυτά έβλεπε ο Ζολά, αυτά έλεγε. Οι επίτροποι τη δουλειά τους έκαναν.
Αρεσαν όμως σε μερικούς φίλους του.
γιατί δεν υπάρχει η επιλογή «προβοκατόρικο» στην δημοσκόπιση?
καλύπτεται από την επιλογή «κονδυλικό»
οκ, σωστά ψήφισα λοιπόν!
:P
καλη(μ)(σπ)έρα
δεν μ’ αρέσει να σάς βάλω κύριε κόϊνέρ μου ταμπελίτσα / γι’ αυτό δεν ψηφίζω / καθυστερημένη άλλωστε / , αλλά :
δεν βρίσκω πού αλλού να το πω αυτό κι έτσι ήρθα εδώ : μελέτησα λίγο περισσότερο τή βιβλιοθήκη σας σήμερα και πήρα μερικούς συνδέσμους και για το δικό μου :)
(ευχαριστώ θέλετε-δε-θέλετε)
χχ
πολύ ενοχικό σχόλιο ;-)
(ευχαριστώ!)
Καλημέρα από τις Σπέτσες, 12 χρόνια μετά την αρχική μας επικοινωνία, όταν -αισιόδοξος- έτρεχα το blog «anataxis». Έκτοτε βούλιαξε, και τώρα κωπηλατώ στο https://petrosharitatos.wordpress.com
Χαίρομαι για τον οιωνό, ότι η επανεμφάνισή σου συμπίπτει με την άνοιξη.
Καλημέρα από Βρυξέλλες. Ευχαριστώ. Χάρηκα πολύ για την δική σου επανεμφανιση, αν και σε εχω εντοπίσει και από το φέισμπουκ όπου παρεπιδημώ αρκετά διακριτικά: https://www.facebook.com/floros.papadopoulos.7 .
Μια που σε βρηκα να σου πω οτι διαβασα τις Οδηγιες Χρήσης. Οι αρετες που αποσιωπώνται είναι κομματι που θα επρεπε να μπει σε ένα επόμενο Αλφαβηταρι του Νεου Ελληνισμού. Και η συγκριση των λαών που αυτομαστιγώνονται – ωραία ιδεα και παιδαγωικά χρήσιμη. Κι ενας διάλογος με πιστό, ωραία δοσμένος, αυτά μου έχουν μεινει. Α, και μια αίσθηση ταλάντευσης ανάμεσα σε έναν καζαντζακικό τόνο και μια πολύ μοντέρνα θεματολογία.
Λυπάμαι μόνο που δεν έχουμε βρεθει ακόμα στη Ντάπια.
Herr K.
Ευχαριστώ για την απόκριση. Τι είναι η απόσταση Βρυξέλλες-Σπέτσες… ένα τσιγάρο δρόμος, ή μάλλον μονόδρομος.
Το «Ελλάς Οδηγιες Χρήσης» το διάβασες τυπωμένο ως βιβλίο ή τη νεότερη έκδοση στο WordPress;
Ε, δεν είναι και για ΣΚ :-)
Από βιβλιο. Εχεις προσθεσει πράγματα ή απλώς διορθώσεις;
Το ξανάγραψα εξ ολοκλήρου. Ως ένα από 6 ιντερνετικά «δοκίμια» (τόσες βγήκαν οι στοίβες τών σημειώσεων). Είμαι μπαλάκι στα χέρια τής τύχης; Δοκ.1ο «Οι τέχνες τού βίου. Στα ογδόντα πια, πώς να διαχειρίζομαι τη φθαρτότητά μου; Δοκ. 2ο «Οι τέχνες τής αποχώρησης». Η κοινωνία, η πατρίδα, το ανήκειν μου; Δοκ.3ο «Ελλάς Οδηγίες Χρήσης» κλπ. Όλα μαζί στο https://petrosharitatos.wordpress.com
Πώς τα βλέπεις;
Παλιότερα θα ξεκινούσα με κάτι άλλο, τώρα ξεκίνησα με τις «τέχνες της αποχώρησης»
Αρχές τού 2022 πέθανε η Aline, από μακροχρόνιο καρκίνο, άρα νόμιζα πως ήμουν προετοιμασμένος, μετά από 55 χρόνια συμβίωσης. Όμως ένιωσα πως έπεσα σ’ένα άπατο πηγάδι. Προσπαθώ να συνέλθω, γράφοντας για τις Αβύσσους που συναντούσα, τον έναν μέσα μου και τον άλλον έξω. Οπότε στην κεντρική ιστοσελίδα με τα έξη δοκίμια, https://petrosharitatos.wordpress.com/ προσθέτω σταδιακά ακόμα ένα, για να καταγράφω επεισόδια από τρίτους που παρατήρησαν την πολύ ιδιαίτερη συμπεριφορά της. Είναι το https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/ όπου σού συνιστώ τη μαρτυρία τής Αγγελικής Δαμδημοπούλου, στις ετήσιες εκθέσεις βιβλίων που οργάνωνε ο Σύλλογος Γυναικών Σπετσών.
Σ’ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Και χαίρομαι που είσαι πιο οργανωμένος από μένα. Παρ’ όλη την χαχανίζουσα Πρωτοχρονιά, είναι άσκοπες οι ευχές για τα σχετικά μπλά μπλά, όταν μάς περιμένουν τέτοια άγρια μέλλοντα => https://petrosharitatos.wordpress.com/6-agria-mell/
Με φιλικούς χαιρετισμούς από τις Σπέτσες, Πέτρος Χαριτάτος
Πέτρο, καλό χειμώνα και καλή χρονιά. Ο,τι είναι να έρθει θε να ρθει, ούτως ή άλλως!
Έτσι είναι. «Que sera, sera» όπως τραγουδούσε η Doris Day.