Δεν βλέπω ΕΡΤ

H κρατική τηλεόραση ας πεθάνει με την ησυχία της. Εξάλλου σύντομα θα αναγεννηθεί ως φοίνικας. Οσοι δε ανακαλύπτουν όψιμα ότι πρόκειται για χούντα, θα ξέρουν ήδη ότι ένα κράτος που σιγά σιγά λυώνει δεν έχει ανάγκη από θεσμούς – αρκεί που έχει ευρώ.

Τούτου λεχθέντος:

Εδώ και χρόνια δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Παλιότερα, όταν το ανέφερα, η αντίδραση ήταν κεκαλυμμένη δυσπιστία ή ανοιχτή εχθρότητα. Πιο πρόσφατα ήρθε η επιδοκιμασία: σαν να είχα προσπαθήσει να κάνω κάτι ασκητικό και να τα κατάφερα. Δεν χρειάστηκε όμως κάποια προσπάθεια ούτε στερήθηκα κάτι. Απλά δεν μ’αρέσει. Ομολογώ ότι το βρίσκω και λίγο εξευτελιστικό να βλέπεις τηλεόραση αν δεν είσαι άρρωστος ή δυσκίνητος ή παιδί ή πολύ νέος ή εγκεφαλικά τελειωμένος αλλά δεν το κάνω και θέμα. Ούτε θα αρνηθώ να δω τηλεόραση μαζί με ανθρώπους μου επικαλούμενος λόγους αρχής.

Δύσκολα μπορώ λοιπόν να συμφωνήσω με όσες Φώφες υποστηρίζουν την δημοσια τηλεόραση (δηλ. την κρατική για να είμαστε ακριβείς: αν ήταν δημόσιο αγαθό δεν θα μπορούσε να την κλείσει τόσο εύκολα το κράτος). Η κεϋνσιανή συναίνεση έχει παρέλθει μαζί της και η επιμορφωτική τηλεόραση και όλα τα παρόμοια άλλοθι. Αν εξαιρέσεις ότι βοηθά να μην ξεχνούν τα ελληνικά τους στις παραμεθόριες περιοχές, καλή τηλεόραση είναι μόνον η νεκρή. Φυσικά αυτό δεν ισχύει για την ραδιοφωνία.

Εξίσου δύσκολα μπορώ να είμαι ειλικρινά αλληλέγγυος προς όσους αγνώστους μου απολύονται από την ΕΡΤ: Αν ασκώ παρασιτικό ή κοινωνικά επιβλαβές επάγγελμα και σταματήσω να έχω δουλειά είναι δικό μου πρόβλημα. Οδυνηρό μεν προσωπικά αλλά δικό μου πρόβλημα. Θα ήμουν πιο εύκολα αλληλέγυος προς έναν ταξιτζή, έναν δημόσιο υπάλληλο, έναν υδραυλικό.

Και είναι πλέον κοινός τόπος – τουλάχιστον για τους μη απολίτικους – ότι η τηλεόραση είναι επιβλαβής, είτε κρατική είτε ιδιωτική (δηλ. οιονεί κρατική). Οχι γιατί κάνει προπαγάνδα – αν και αυτό έχει ενταθεί τόσο τον τελευταίο καιρό που από μόνο του θα αρκούσε για να χαρακτηρίσει το ελληνικό καθεστώς στρατιωτικό. Αλλά επειδή δεν είναι μόνον μέσο αλλά το ίδιο το μήνυμα. Κάτι που είχε γίνει εξαρχής κατανοητό π.χ. από τον Παζολίνι πριν από 50 περίπου χρόνια: «Τι θέλει να κρύψει η τηλεόραση; Θέλει να κρύψει το ντροπιαστικό γεγονός ότι είναι ο τρόπος έκφρασης του μικροαστικού κράτους, της χυδαιότητας και του μίσους προς την αλήθεια» (βλ. κι εδώ). Το ίδιο δηλαδή που θέλει να αποκρύψει και η διαμαρτυρόμενη ψευδο-αντιπολίτευση.