κι ένα μαύρο καράβι

«Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία». Κι αν είναι το μέρος όπου είσαι νέος;

Ηδη όταν ήμουνα νιος και μυαλωμένος, το χωριό Πέλεκας ήταν «πρώην». Πρώην χίπικο, πρώην να χτίσουμε γρήγορα να προλάβουμε και μεις κανάν τουρίστα, πρώην γενικώς. Η παραλία του, όμως, ο Κοντογυαλός ήταν ακόμη παρθένα, άκτιστη και το να κολυμπάς γυμνός κάτι φυσικό.

Μετά η παραλία άρχισε να βιομηχανοποιείται: πήγαινα όλο και αραιότερα, ώσπου κάποτε σταμάτησα: Ενα πρώην το χειρίζεσαι – ένα πρώην πρώην είναι πιο δύσκολο.

Βρέθηκα πάλι στον Κοντογυαλό μετά από πολλά χρόνια – από λάθος: ψάχναμε άλλην παραλία. Και, απελευθερωμένος από τις συγκρίσεις με το ωραίο παρελθόν, βρήκα τα νερά του καθάρια, παιγνιώδη και διαρκή.

Γαλήνη και καταφύγιο εσαεί η παιδική ηλικία. Μα αν χτίσεις πάνω της και μια στιβαρή μετεφηβεία (πώς αλλιώς να το πω;) είσαι αρχηγός δικτάκτορας του κόσμου παντοκράτορας