Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης

Ζήλεια, πολλή ζήλεια. Να κι η Μπέττυ με ακριβές γόβες, να κι ο Αλέξης πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος. Τι άλλος, πουλάκι μου, πότε έδειχνε πως θα γινόταν άλλος; Λες οι φροϋδοαριστεροί της φουρνιάς του να πίστευαν αυτά που έλεγαν;

Τώρα, μεταξύ μας: ούτε εσύ πίστευες αυτά που έλεγες. Απλώς εσύ δεν πήρες προαγωγή. Και προσπαθείς να διαγράψεις την τότε υποκρισία σου εγκαλώντας τους πετυχημένους.

Διότι ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος παντού αποτυπώνεται να χαχανίζει, μάλλον δεν χαχανίζει: έχει απλώς το χαμόγελο του πετυχημένου. Οπως κι ο Αδωνης, άλλη σαρξ εκ της σαρκός του λαϊκού σώματος των καταφερτζήδων και  αντεστραμμένη εικόνα των αριστεριτζήδων (δεν είναι τυχαίο που η τουρκική κατάληξη -τζής ηχεί τόσο οικεία: αποτυπώνει καλά την νοοτροπία ενός λαού που μερίδες του εξακολουθούν να δρουν ως κατεχόμενοι).

Βεβαια, το γέλιο είναι και απελευθερωτικό. Κι ο Γκορμπατσώφ συνεχώς γελούσε όταν απελευθέρωνε τη χώρα του από τα περιττά εδάφη.