ταινίες

Βλέποντας την τρίωρη ταινία Blade Runner, νοστάλγησα τον εμπορικό αμερικανικό κινηματογράφο των περασμένων δεκαετιών.

Στο παλιότερο Χόλυγουντ έχουμε μια γεροδεμένη πλοκή και ένα εύπεπτο, προβλέψιμο σενάριο με εντυπωσιακά εφέ: δεν απολαμβάνεις ένα έργο τέχνης, αλλά τουλάχιστον περνάς κάπως ευχάριστα την ώρα σου, αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνεις.

Σε έργα σαν το Blade Runner, αυτό ανατρέπεται: η πλοκή είναι στοιχειώδης, όσο χρειάζεται για να έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα ενιαίο έργο. Το σενάριο δεν είναι προβλέψιμο, αλλά είναι μια συρραφή εικόνων και ιδεών που κανείς δεν νοιάστηκε να δέσει αρμονικά – ή, τουλάχιστον, δεν ήταν αυτό το πρώτο του μέλημα. Σαν να έστησε κάποιος ένα σπίτι με σκελετό από κλαδιά και να παραγέμισε τους τοίχους με ό,τι βρηκε πρόχειρο μπροστά του.

Ολα αυτά θα συνέθεταν ίσως ένα εμπορικό κατασκεύασμα που με τους κατάλληλους ηθοποιούς θα μπορούσε να γίνει ανεκτό. Εδώ όμως έχουμε και κακή μίμηση σοβαρών ταινιών: έχουμε αργόσυρτους χρόνους, έχουμε αδικαιολόγητες κοιλιές που υποπτεύομαι οτι πουλάνε «σοβαροφάνεια» στο πόπολο. Εχουμε ακόμα και «φιλοσοφικές» ατάκες. Χώρια που τα λογικά κενά στο σενάριο μπορεί να περνάνε και για ψαγμένα αντί για προχειρότητες.

Μα και το παίξιμο, το ίδιο: ο Φορντ, ας πούμε, είναι σαν να υποδύεται έναν κακό ηθοποιό – πετυχημένα, είναι η αλήθεια.

Για να είμαστε δίκαιοι, το κακό μπορεί να ξεκίνησε από την Ευρώπη: Θυμάμαι ακόμα τον, τρεις φορές δήθεν, ρομαντισμό του «Σινεμά ο Παράδεισος» ή την ελληνική «Πολίτικη Κουζίνα» που είχαν, τουλάχιστον, πολύ καλή μουσική και φωτογραφία.

Αυτό το κακό έχουν οι μεταμοντέρνοι απατεώνες: Σε κάνουν να νοσταλγείς τους απατεώνες του παλιού καλού καιρού.