Χριστός Ανέστη

Andrey Tarkovsky with his father poet Arseny Tarkovsky. 1979 https://t.co/zx24pnszao—
History in Moments (@historyinmoment) April 14, 2017

 

Κάθε μεγάλη βδομάδα ακούω τα ίδια Ευαγγέλια, αλλά κάθε χρόνο συγκρατώ άλλα πράγματα. Φέτος θέλησα να ακούσω για τον όχλο που κορόιδευε τον Χριστό. Η αντίθεση όχλου και «εκλεκτών» είναι παλιά. Δεν υπάρχει κάποιος υπέρ το δέον ελιτισμός σε αυτή – όπως λέει κι ο Ορτέγα στην «Εξέγερση των μαζών», οι ελίτ πρώτα από όλα έχουν υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό τους. Δεν είναι ελιτ-αλήτ που είναι υπάλληλοι της εξουσίας και κινούν τα πάθη του όχλου στην κατεύθυνση που επιθυμούν οι εργοδότες τους.

«Αν ο κόσμος σάς μισήσει…» τονίζει στους Αποστόλους Του. Δεν είχε ψευδαισθήσεις.

Εψαχναν οι αρχιερείς να βρούνε μια αληθοφανή συκοφαντία και δεν έβρισκαν, λέει. Κι ας είχαν παρουσιαστεί τσούρμο οι ψευδομάρτυρες. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στην μεταπολεμική Ελλάδα (αυθόρμητος ο συνειρμός): ένας Αμερικανός αξιωματούχος ισχυριζόταν ότι σε άλλες χώρες έβρισκαν δύσκολα καταδότες, ενώ στην Ελλάδα συναθροίζονταν στην Πρεσβεία για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

(ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν, καὶ οὐχ εὗρον· καὶ πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων, οὐχ εὗρον).

Το πιο διεστραμμένα νόστιμο στην όλη ιστορία είναι βέβαια η απάντηση στο «ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον» του μεταμελημένου Ιούδα. Οταν πάει να τους επιστρέψει τα αργύρια, οι αρχιερείς και οι «πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ» – του λαού επαναλαμβάνω – του αποκρίνονται: πρόβλημά σου !

Ο Λουκάς ίσως είναι κάπως λιγότερο επικριτικός για τον κόσμο: μάς λέει ότι στο Θείο Δράμα ο λαός στεκόταν και παρακολουθούσε («καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν»). Πιο σοφό εκ μέρους του λαού. Αυτό κάνουμε κι εμείς εξάλλου τα τελευταία χρόνια – ή για να το θέσω πιο αισιόδοξα:

«Δεν είναι που δεν έχεις τι να πεις
μάλλον
κάποιο μυστικό άνθος
άρχισε να ωριμάζει
στη σιωπή σου»

Εντάξει, «μάλλον», δεν το δένουμε και κόμπο.