ανεπίκαιρο

 

Καιρός να επιστρέφουμε στις πηγές:

Θωμάς Μπακαλάκος: «Αν θέλουμε να τα βάλουμε τα πράματα στη θέση τους πρέπει να δούμε όλη αυτήν την κατάσταση ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας απ΄τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ύστερα»

Βίκυ Φλέσσα: «Για πείτε μας»

Θωμάς Μπακαλάκος: «Είναι γνωστό ότι η παλιά αστική τάξη…»

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο παραπάνω διάλογος (του 2013) μου φέρνει στον νου, έναν άλλο συνθέτη, τον Σ. Κραουνάκη. Δεν είναι ασφαλώς το κωμικό στοιχείο – εδώ οι δυο συνθέτες έχουν σαφείς διαφορές στυλ. Είναι μάλλον το εξής: Κι οι δύο κινούνται σαν ψάρι στο νερό μέσα στο πνεύμα των καιρών, ο πρώτος στην αγωνιστική μεταπολίτευση ο δεύτερος  – ομολογουμένως με έμπνευση – στην εποχή του ευδαιμονισμού Ο Κραουνάκης μάλιστα είχε προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, να πλασαριστεί ως ο συνθέτης των αγανακτισμένων. Προφανώς διαισθάνθηκε ότι όλη αυτή η αγανάκτηση ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, και το κύκνειο άσμα του πσοκανθρώπου: το κοινό δεν του συγχώρεσε αυτήν την αποκάλυψη.

Ο Μπακαλάκος του πρωτο-πασόκ, λοιπόν, ως ο Κραουνάκης του πάλαι.

Τι είναι πιο συμπαθής (ή τι προκαλεί πιο απελευθερωτικό γέλιο); Η παλιομοδίτικη οίηση ή η αυτογελοιοποίηση; Εξαρτάται από την εποχή. Η εποχή της σοβαρότητας βρίσκει διασκεδαστική την περισπούδαστη σοβαροφάνεια. Η εποχή της αστειότητας γελάει με τον αυτοεξευτελισμό, ο οποίος  βιώνεται από το υποκείμενο ως λαμπρή σκηνική παρουσία.

Εκείνο που μένει, εν τέλει, είναι ο συναγελασμός του καλλιτέχνη με το καθεστώς. Είναι και αυτός μια κάποια λύση, προϊόντος του χρόνου. Η αλήθεια είναι όμως ότι ασχημαίνει.