«Eίμαστε το 99%», έλεγε το σύνθημα των διαδηλώσεων στις ΗΠΑ στην αρχή αυτής της δεκαετίας. Εννοούσε ότι στις ΗΠΑ ο πλούτος ήταν συγκεντρωμένος στο 1% του πληθυσμού. Συνεπώς το υπόλοιπο 99% θα έπρεπε να συνασπιστεί και να αγωνιστεί εναντίον τους. Στην πράξη κάτι εμποδίζει αυτό το 99% να ενωθεί – και δεν είναι (τόσο) ο φόβος της κρατικής βίας.
Είναι η πολυδιάσπαση της κοινωνίας, αφενός, και η πολιτιστική ηγεμονία του 1%, αφετέρου. Πράγματα γνωστά και αυτονόητα, αλλά που καμία ισχυρή «αριστερή» δύναμη στην Ελλάδα δεν θέτει στην πράξη, κανένας μεγάλος «συντηρητικός» σχηματισμός δεν τα εννοεί, καμία γνωστή «αντιεξουσιαστική» ομάδα δεν μπορεί να τα συνδυάσει.
Υπ΄αυτήν την έννοια, είμαστε μάλλον το 1%, έστω το 2% – όχι πάντως το 99% – όσοι και θέλουμε τη συνοχή της κοινωνίας και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την πολιτιστική ηγεμονία της μαζικής δημοκρατίας στην καθημερινή ζωή. «Θέλουμε» και «προσπαθούμε», σημειωτέον, όχι απαραίτητα «αγωνιζόμαστε» και «έχουμε επιτύχει». Της εδώ και τώρα «κοινωνίας» και όχι της ιδεατής.
Αξίζει να είσαι το 1%, έστω το 2%, όταν γύρω σου τα έχουν χαμένα; Μερικές φορές (μερικές μόνο): όπως όταν καταφέρνεις να δημιουργείς στους συνομιλητές σου την αρχή μιας απορίας.
Herr K. 