χαμένοι στον ωκεανό

Οι μαλαισιανές αερογραμμές σταμάτησαν να δίνουν ελπίδες στους συγγενείς των θυμάτων.

Οι αερογραμμές του ελληνικού καθεστώτος, αντίθετα, συνεχίσουν να δίνουν ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Κι αυτοί ανταποκρίνονται – ποιος δεν θα ανταποκρινόταν: «Ποιός ξέρει, μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα όσο λένε». «Αν σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε για τη μοίρα μας μπορεί και κάποιος να μας λυπηθεί». «Κι αν, μία στο εκατομμύριο σου λέω εγώ, δεν είναι έτσι;» «Κι αν το αεροπλάνο θέλανε να το ρίξουν οι συντεχνίες και εμείς που ζουσαμε πάνω απ΄τις δυνάμεις μας κι ο πιλότος πήγε να το σώσει;» «Κι αν το βρούνε και γίνουν όλα όπως πριν;»

Κατά βάθος βέβαια, όλοι ξέρουμε. Κι αυτοί που κάνουν ότι ελπίζουν, κι αυτοί ξέρουν. Φοβόμαστε όμως. Φοβόμαστε τη στιγμή που θα αναγκαστούν να πουν την αλήθεια. Γιατί το ψυχανεμιζόμαστε: όταν δεν θα θέλουν άλλο να κρυφτούν, τότε όλα θά ’χουν πια τελειώσει.