Είδα πάλι το παλιό όνειρο. Το οικογενειακό σπίτι στο νησί είχε εκσυγχρονιστεί, είχε χάσει τη γοητεία του και το κατοικούσαν κι άλλοι.
Αυτή τη φορά κάτω από τον κήπο με τις λεμονιές είχε γίνει πάρκιν. Είχε χτιστεί και μια νέα πτέρυγα. Στην αυλή είχε μπει ένα τσούρμο ξένοι τουρίστες. Ηταν θίασος και δεν ήταν σίγουροι ότι ήτανε στο σωστό μέρος. Κάποιος όμως μέσα από το σπίτι τούς προϋπάντησε στα γερμανικά και τότε μπήκαν κι άρχισαν να στήνουν τα σκηνικά.
Ξύπνησα κι ο εφιαλτης άρχισε να γίνεται λιγότερο στενάχωρος. Πήγα στη θάλασσα. Εκεί ανάσανα.
Δεν ήταν όνειρο. Δυστυχώς.
Καλησπέρα Όβις. Ηρεμία εκεί στην Ανατολή;
Χαίρε ΧερΚ.
Αφασία, θα έλεγα. Μέχρι νεοτέρας…