Σε παρακαλώ, γράψε μου

Διακοπή για ένα γράμμα της Λ. Ζωγράφου και σε λίγο επιστρέφουμε.

 
«Είναι Τρίτη, και πέρασε κι αυτή η μέρα με την ελπίδα ενός γράμματός σου, που όμως δεν πραγματοποιήθηκε.

Είναι 8 1/2 κι είμαι ολομόναχη σπίτι. Φυσά ένας νοτιάς, που φέρνει πότε πότε από δεξιά κι αριστερά, κάποιες νότες από ορχήστρες κέντρων. Και σκέπτομαι πως είναι η ώρα που και συ όπως μου γράφεις βρίσκεσαι στις Τρεις Καμάρες. Και μόλις θυμήθηκα αυτό, κι ακόμα πως τα ματάκια σου θα λάμπουν από χαρά κι αγάπη για τα γύρω σου, ευχαριστήθηκα και σκέφτηκα να σου γράψω. Να σου θυμίσω πως είσαι η αγαπημένη μου, η πολύτιμή μου δικαιολογία στη ζωή.

Χτες βράδυ, είχε πάρει η Νίνα εισιτήρια, και πήγαμε στη συναυλία του Ηρ. Αττικού. Σε θυμόμουνα πολύ, καθώς άκουγα ένα θαυμάσιο κομμάτι ενός μοντέρνου Άγγλου του Williams. Καθίσαμε στην ίδια θέση που καθόμαστε και οι δυο μας. Τι άλλο κάνω; Μα τίποτα αγαπούλα μου. Δεν πάω πουθενά όπως ξέρεις δα, και κατά τις 11 προσπαθώ να κοιμηθώ. Κάνω μια μεγάλη προσπάθεια να ιδώ σε ποιο σχολείο θα σε πάω φέτος. Γιατί του Χατζηδάκι έγινε πολύ ακριβό. Πάντως θα συνεννοηθώ με τον πατέρα σου και ελπίζω το φετεινό χειμώνα, να περάσεις μια πολύ όμορφη ζωή.

Μ’ αγαπάς; εγώ σε λατρεύω.

Αν διαβάζεις και κάτω εφημερίδες, θα είδες κάτι που σε συγκίνησε. Γράφανε σήμερα «Ο άνθρωπος που θα ταξιδέψει στη σελήνη έχει γεννηθεί. Σε 15 χρόνια θα ταξιδεύομε εκεί. Θα γίνουν ενδιάμεσοι σταθμοί». Και εξηγούσε πως θα εκτοξεύσουνε ένα μεγάλο αεροπλάνο που αφού περάσει τα στρώματα της ατμόσφαιρας θα συναντήσει ένα κενό στο οποίο θα σταματήσει. Θα γίνει λοιπόν ένας μετέωρος σταθμός, στον οποίο θα σταματούν τα επιβατικά αεροπλάνα για ανεφοδιασμό. Εγώ είχα γουρλώσει τα μάτια μου από κατάπληξη και σκέφτηκα πως ιδίως άμα θα ’μαι καμιά παλιόγρια μ’ ένα ταψί στο κεφάλι, και με πέντε τρίχες ξεθωριασμένες για μαλλιά, εσύ θα φτιάχνεις τις βαλίτσες σου και θα μου λες «Μανάκι πάω μια δεκαριά μέρες στη Σελήνη. Μη ξεχνάς να πίνεις τα χάπια σου». Κι εγώ θα σου λέω με το στραβό μου στόμα. Ναι, ναι καλό ταξίδι κυρά μου και γράψε μου. Μόνο και που τώρα σε παρακαλώ γράψε μου κι αφού δεν φορώ ακόμα το ταψί, κι ούτε είσαι στη Σελήνη αλλά στην πεζότατη Κρήτη. Χαιρετισμούς στην κα Χατζηδάκη. Κι όλη την τρυφερότητα της καρδιάς μου για σένα, δική σου, Λη.«