Οταν διαβασα για τον θανατο του Rohmer συνειδητοποιησα οτι δεν ηξερα πολλα για το εργο του, εκτος απο το περιφημο…»Je ne sais quoi», που τον χαρακτηριζε…Λενε οτι δεν τον ενδιεφερε τι γνωμη ειχε ο κοσμος για τις ταινεις του, αλλα το γεγονος οτι ο κοσμος σκεπτονταν! ;)
Να σου πω οτι και μονο οτι χαρακτηριζοταν σαν ενας …»un-Hollywood» σκηνοθετης εμενα μου κανει μια χαρα!
Γεια σου Ελβα, κι εδώ δεν είναι ακριβώς κουφόβραση …
Καλό να κάνεις του κεφαλιού σου, ακόμα καλύτερο αν έχει συγχρόνως και κάτι να πεις – κι εδώ είχαμε και τα δύο
Προτείνω κι ένα άρθρο του Stephen Metcalf: «[…] a poetic filmmaker who revolutionized nothing; who invented nothing; and who never announced his own genius, implicitly or otherwise.»
«In each moral tale, then, we enter into the interior life of the male protagonist, an elaborate house of bullshit constructed to keep life, in the form of a tempting woman, at bay.»
«The default state of mankind is bullshitting, or the foisting of our self-deceptions onto others. For Rohmer, film was a uniquely apt way of putting this fact before an audience, though he did so without a tincture of contempt […]»
Άκουγα τον Ζιάκα και τον Γιανναρά.. Ο 2ος υποστήριζε πως δε υπάρχει μεταμοντερνισμός σε αντίθεση με τον 1ο.
Ωραίο παράδειγμα έφερε την κλασσική Μηχανική η οποία έδωσε τη σκυτάλη στη κβαντική μηχανική! Χειροπιαστά πράγματα!
Έχουμε κάτι ανάλογο στο μοντερνισμό; Υπάρχει μια κάποια Υπέρβαση;
Ή ο πόθος των μοντέρνων να ξεκολλήσουν, τρόπο τινά, από τα ήδη χιλιοειπωμένα μοντέρνα ιδεολογήματα, τους κάνει να βρίσκουν ‘τρύπες’ για να ανασάνουν λίγο, να νοιώσουν πως κάτι γίνεται, πως προχωράνε!;
Τπτ και πάλι τπτ, στα ίδια και τα ίδια 2-3 αιώνες τώρα! Όπως και να βαφτίζουν τις περιόδους η ουσία είναι ότι έχουν κολλήσει !
Και ο Άρης στο λινκ που έδωσες περιμένει κι αυτός, αυτό το πέρασμα από το μοντέρνο στο μετά…Δεν τους δέχεται, τους βάζει σε εισαγωγικά! :
« Κι έτσι οι “μετα-μοντέρνοι” μάς γλυτώνουνε από τον “κατακλυσμό” της ορθολογικότητας και της λειτουργικότητας για να προβάλλουνε τώρα τους νέους διαφορετικούς θεούς, που δεν τους έχουνε ακόμα βρει μα που θα τους βρούνε όπου νά ‘ναι…».
Που τα θυμήθηκες βρε Κάππα; Πλάκα είχανε! Πέρασε κιόλας ένας χρόνος; Πω Πω!! Πάντως εφέτος σου ευχήθηκα εγκαίρως!
Ανεξαρτήτως της θέσεως του παρατηρητή;
Νόημα βρίσκουν μόνο όσοι κινούνται μέσα στο σύστημα του μοντέρνου!
Οι ταλαίπωροι αναμένουν και το Συμβάν!
Μα τι μπορεί να συμβεί με ένα κλούβιο αυγό!;
Τι μπορεί να βγει από αυτό; Δεν υπάρχει τπτ! Αλλά τούτοι είναι έτοιμοι να ζητωκραυγάσουν με το παραμικρό, έστω και με μια ιδέα, ένα ίχνος που να το θεωρήσουν πρόδρομο του Συμβάντος!
Δυστυχία!
Δεν έχουν τη δυνατότητα για τίποτα γνήσιο τούτοι!
Καταδικασμένοι στο πλαστό, στο κλούβιο!
Αν μου έχει μείνει κάτι από τον αγαπημένο σας Κονδύλη, Herr K., είναι η εύστοχη περιγραφή του μεταμοντερνισμού ως της αντίληψης του κόσμου χωρίς κέντρο, όπου κάθε στοιχείο του συστήματος είναι ισότιμο και εναλλάξιμο. Ή αλλιώς, η αντίληψη «όλα παίζουν». Από κει και πέρα τη στάση του, ή το κέντρο του, το διαλέγει ο καθείς.
Λυπάμαι που, απ’ όλο το μεταπολεμικό σινεμά, ο Ρομέρ είναι εκείνος που μου λείπει: δεν έχει τύχει να δω ούτε μια ταινία του, δυστυχώς.
Trovatore, Theorema,
εσείς δεν είστε μεταμοντερνοι, είσαστε μετα-μεταμοντέρνοι (όπως λέμε όταν θέλουμε να υπερβάλλουμε: «εσύ δεν είσαι θεός, είσαι ημίθεος!»)
Δύτη,
Ναι, έτσι είναι. Και συχνά ξεχνάμε ότι και μεις στην ίδια εποχή ανήκουμε και νομίζουμε ότι τα βλέπουμε όλα ως παρατηρητές
A, Kάππα, εσείς παρασύρετε τον κόσμο δίνοντας λινκ με τον Άρη!!
Που να σκεφτεί το κοινό σας το … υποτυπώδες μοντάζ κτλ κτλ κτλ
Τελικά θέλατε να αφαιρέσετε το ‘ν’ ή σας έφυγε; Να προσέχετε!
Εμένα πάντως μου άρεσε το μετα-μ ο ν τ ε ρ ι σ μ ό ς σε 2η ανάγνωση!
Με ή χωρίς ‘ν’, είναι το ίδιο, αλλά έτσι όπως είναι μ’αρέσει ακόμη πιο πολύ!! Θίγει ακόμη ένα θέμα της μοδός!
Τα αστεία προϊόντα του μετα-μ ο ν τ ε ρ ι σ μ ο ύ που παραμυθιάζουν μικρούς και μεγάλους στις σκοτεινές αίθουσες και τα οποία τυγχάνουν εγκωμιαστικών κριτικών από τόσους και τόσους. Αλλά είπαμε ψάχνουν εναγωνίως τρύπα για να ανασάνουν, να ακουμπήσουν κάπου.. Μπορεί σε λίγο να τους εμπνέει ο Σούπερ Γκούφη δια χειρός καμερον.
Όχι!
Νομίζω πως πρέπει να περιμένουμε το ‘Ματριξ Η επιστροφή του Σούπερ Γκούφη’..
και μόνο από τον καμερον.. για περισσότερα τικετς θα παίζει κι η καμερον.. λέω!
Αγαπητέ χερκάπα
Η Μετανεωτερικότητα υπάρχει! Την έχω δει με τα μάτια μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η νεωτερικότητα.
Όντως εγώ και η theorema (της οποίας είμαι ο νόμιμος εκπρόσωπος) επιδιώκουμε το μετα-μεταμοντέρνο.
Το ίδιο το μεταμοντέρνο μας έχει κουράσει, δεν μας εκφράζει πλέον και αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τα κολλήματα των υπερασπιστών του.
Είμαστε πιστοί στα διδάγματα του μεγάλου μας τιμονιέρη Frederic Jameson του οποίου είχα την τιμή να υπάρξω συμμαθητής στην 3η γυμνασίου.
Παραταύτα πιστεύουμε:
Α. Αρνούμεθα, για την μετανεωτερικότητα τον χαρακτηρισμό «πολιτισμική έκφραση του ύστερου καπιταλισμού» που χρησιμοποιούν διάφοροι (μεταξύ αυτών και ο φίλτατος Fr. Jameson) διότι καταυτόν τον τρόπο υπονοούμε μια δογματική και μονόπλευρη προσήλωση στην αφηγηματική διάσταση της Ιστορίας. Προτιμάμε τον χαρακτηρισμό «πολιτισμικό γίγνεσθαι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού».
Β. Η μετανεωτερικότητα δεν είναι, συλλήβδην, ένα εχθρικό πολιτισμικό γίγνεσθαι. Αντιθέτως εντός του δημιουργούνται επί μέρους απεικονίσεις της «μετα-μετανεωτερικότητας».
Ασφαλώς και είναι απείρως δυσκολότερο να υπάρξει ένα αφηγηματικό σχήμα στην εποχή της συνολικής γενίκευσης του καπιταλισμού.
Εάν αποδειχθεί (και) αδύνατον θα βολευτούμε με μικρά διηγήματα.
Γ. Οι «κνίτες» υπερασπιστές της Μετανεωτερικότητας ισχυρίζονται ότι κάτω από τις διαμορφούμενες κοινωνικές συνθήκες δεν ημπορεί να υπάρξει ούτε συνολική αφήγηση ούτε συνολική απεικόνιση(αν μιλάμε για την τέχνη).
Εκτός από το επιχείρημα του «πολυδιασπασμένου ,χυλώδους και πολύκεντρου κόσμου» ελπίζουμε ότι θα βρουν κάποιο πιο πειστικό επιχείρημα.
Για αυτούς το λέω, γιατί εμείς ούτως η άλλως δεν αναζητούμε μια αφήγηση με ευτυχισμένο τέλος αλλά ούτε μια Ιστορία εμποτισμένη με την πεποίθηση των ασυνεχειών.
Δ. Οι «κνίτες» , που αρνούνται την ύπαρξή της, το κάνουν γιατί τους βολεύει η ασφάλεια της γνώριμης νεωτερικότητας εντός της οποίας έχουν έτοιμες απαντήσεις.
Herr K. 
Οταν διαβασα για τον θανατο του Rohmer συνειδητοποιησα οτι δεν ηξερα πολλα για το εργο του, εκτος απο το περιφημο…»Je ne sais quoi», που τον χαρακτηριζε…Λενε οτι δεν τον ενδιεφερε τι γνωμη ειχε ο κοσμος για τις ταινεις του, αλλα το γεγονος οτι ο κοσμος σκεπτονταν! ;)
Να σου πω οτι και μονο οτι χαρακτηριζοταν σαν ενας …»un-Hollywood» σκηνοθετης εμενα μου κανει μια χαρα!
Καλη σου μερα απ τo κρυoo ! :)
merci monsieur K.
Γεια σου Ελβα, κι εδώ δεν είναι ακριβώς κουφόβραση …
Καλό να κάνεις του κεφαλιού σου, ακόμα καλύτερο αν έχει συγχρόνως και κάτι να πεις – κι εδώ είχαμε και τα δύο
Α, μα τίποτα Μάνο. Ευχαριστώ κι εγώ !
Προτείνω κι ένα άρθρο του Stephen Metcalf: «[…] a poetic filmmaker who revolutionized nothing; who invented nothing; and who never announced his own genius, implicitly or otherwise.»
«In each moral tale, then, we enter into the interior life of the male protagonist, an elaborate house of bullshit constructed to keep life, in the form of a tempting woman, at bay.»
«The default state of mankind is bullshitting, or the foisting of our self-deceptions onto others. For Rohmer, film was a uniquely apt way of putting this fact before an audience, though he did so without a tincture of contempt […]»
Ευχαριστούμε, Κουκουζέλη. Ναι, έχει δίκιο. Δεν είχε περιφρόνηση για τους ήρωές του. Σα Μπαλζάκ, διορθωμένος με ολίγη από Μαριβώ.
τώρα που το ξαναβλέπω αναρωτιέμαι τι να είναι ο μετα μ ο ν τ ε ρ ι σ μ ό ς ; Ε μαυροχάλι τι λες κι εσύ;
Κατι σαν αυτό: https://herrkstories.wordpress.com/2009/01/15/d/
Άκουγα τον Ζιάκα και τον Γιανναρά.. Ο 2ος υποστήριζε πως δε υπάρχει μεταμοντερνισμός σε αντίθεση με τον 1ο.
Ωραίο παράδειγμα έφερε την κλασσική Μηχανική η οποία έδωσε τη σκυτάλη στη κβαντική μηχανική! Χειροπιαστά πράγματα!
Έχουμε κάτι ανάλογο στο μοντερνισμό; Υπάρχει μια κάποια Υπέρβαση;
Ή ο πόθος των μοντέρνων να ξεκολλήσουν, τρόπο τινά, από τα ήδη χιλιοειπωμένα μοντέρνα ιδεολογήματα, τους κάνει να βρίσκουν ‘τρύπες’ για να ανασάνουν λίγο, να νοιώσουν πως κάτι γίνεται, πως προχωράνε!;
Τπτ και πάλι τπτ, στα ίδια και τα ίδια 2-3 αιώνες τώρα! Όπως και να βαφτίζουν τις περιόδους η ουσία είναι ότι έχουν κολλήσει !
Και ο Άρης στο λινκ που έδωσες περιμένει κι αυτός, αυτό το πέρασμα από το μοντέρνο στο μετά…Δεν τους δέχεται, τους βάζει σε εισαγωγικά! :
« Κι έτσι οι “μετα-μοντέρνοι” μάς γλυτώνουνε από τον “κατακλυσμό” της ορθολογικότητας και της λειτουργικότητας για να προβάλλουνε τώρα τους νέους διαφορετικούς θεούς, που δεν τους έχουνε ακόμα βρει μα που θα τους βρούνε όπου νά ‘ναι…».
Που τα θυμήθηκες βρε Κάππα; Πλάκα είχανε! Πέρασε κιόλας ένας χρόνος; Πω Πω!! Πάντως εφέτος σου ευχήθηκα εγκαίρως!
Άντε ακόμη μία.
Καλή χρονιά κ Κ., κι ευλογημένη.
Ε, ναι το θεωρούσε κάτι σα λέξη της μόδας. Εν τω μεταξύ ο μεταμοντερνισμός δεν είναι απλώς λέξη της μόδας, έχει αποκτήσει συγκεκριμένο νόημα
Καλή χρονια όλο το χρόνο, Αντώνη
Μάνο, τώρα μόλις κατάλαβα το σχόλιο. (Κάρβουνο).
«…συγκεκριμένο νόημα…»
Έλα βρε Κάππα!
Ανεξαρτήτως της θέσεως του παρατηρητή;
Νόημα βρίσκουν μόνο όσοι κινούνται μέσα στο σύστημα του μοντέρνου!
Οι ταλαίπωροι αναμένουν και το Συμβάν!
Μα τι μπορεί να συμβεί με ένα κλούβιο αυγό!;
Τι μπορεί να βγει από αυτό; Δεν υπάρχει τπτ! Αλλά τούτοι είναι έτοιμοι να ζητωκραυγάσουν με το παραμικρό, έστω και με μια ιδέα, ένα ίχνος που να το θεωρήσουν πρόδρομο του Συμβάντος!
Δυστυχία!
Δεν έχουν τη δυνατότητα για τίποτα γνήσιο τούτοι!
Καταδικασμένοι στο πλαστό, στο κλούβιο!
adieu
Με ποιους τα βαλες πάλι; ;)
ο μεταμοντέρνο (σε πείσμα όλων των νοσταλγών του Μοντερνισμού) υπάρχει.
Απόδειξη τούτου είμαι εγώ (και η theorema)
Τροβατόρε μου καλημέρες και φιλιά! Και μην το βάζεις κάτω! Είμαστε μαζί :-)
Αν μου έχει μείνει κάτι από τον αγαπημένο σας Κονδύλη, Herr K., είναι η εύστοχη περιγραφή του μεταμοντερνισμού ως της αντίληψης του κόσμου χωρίς κέντρο, όπου κάθε στοιχείο του συστήματος είναι ισότιμο και εναλλάξιμο. Ή αλλιώς, η αντίληψη «όλα παίζουν». Από κει και πέρα τη στάση του, ή το κέντρο του, το διαλέγει ο καθείς.
Λυπάμαι που, απ’ όλο το μεταπολεμικό σινεμά, ο Ρομέρ είναι εκείνος που μου λείπει: δεν έχει τύχει να δω ούτε μια ταινία του, δυστυχώς.
Να δείς το «γόνατο της Κλαίρη».
Trovatore, Theorema,
εσείς δεν είστε μεταμοντερνοι, είσαστε μετα-μεταμοντέρνοι (όπως λέμε όταν θέλουμε να υπερβάλλουμε: «εσύ δεν είσαι θεός, είσαι ημίθεος!»)
Δύτη,
Ναι, έτσι είναι. Και συχνά ξεχνάμε ότι και μεις στην ίδια εποχή ανήκουμε και νομίζουμε ότι τα βλέπουμε όλα ως παρατηρητές
το μχ έχει μαύρα μεσάνυχτα από μεταμοντέρνο κι έτσι, Μάνο.
Εμείς μόνο ό,τι μας λέει η ΚΟΒΑ μας.
Αφού διέφυγε και του μχ! κι όμως ο Μανος είχε αραια στοιχεία
A, Kάππα, εσείς παρασύρετε τον κόσμο δίνοντας λινκ με τον Άρη!!
Που να σκεφτεί το κοινό σας το … υποτυπώδες μοντάζ κτλ κτλ κτλ
Τελικά θέλατε να αφαιρέσετε το ‘ν’ ή σας έφυγε; Να προσέχετε!
εμ οι διανοούμενοι είναι αφηρημένοι, και βιάζονται να διαβάσουν ό,τι περιμένουν να διαβάσουν – ειδικά αν το θέμα τους εξιτάρει
Μάνο, είσαι χειρότερος από τον Αντώνη τελικά !
Αστεία, αστεία βρήκα ένα πολύ ωραίο λινκ για όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για το μεταμοντερνισμό. Πού το έχω βάλει ρε γαμώτο; Αμα το βρω, θα το δώσω
Εμένα πάντως μου άρεσε το μετα-μ ο ν τ ε ρ ι σ μ ό ς σε 2η ανάγνωση!
Με ή χωρίς ‘ν’, είναι το ίδιο, αλλά έτσι όπως είναι μ’αρέσει ακόμη πιο πολύ!! Θίγει ακόμη ένα θέμα της μοδός!
Τα αστεία προϊόντα του μετα-μ ο ν τ ε ρ ι σ μ ο ύ που παραμυθιάζουν μικρούς και μεγάλους στις σκοτεινές αίθουσες και τα οποία τυγχάνουν εγκωμιαστικών κριτικών από τόσους και τόσους. Αλλά είπαμε ψάχνουν εναγωνίως τρύπα για να ανασάνουν, να ακουμπήσουν κάπου.. Μπορεί σε λίγο να τους εμπνέει ο Σούπερ Γκούφη δια χειρός καμερον.
Να το δούμε το Αβαταρ τελικά;
Όχι!
Νομίζω πως πρέπει να περιμένουμε το ‘Ματριξ Η επιστροφή του Σούπερ Γκούφη’..
και μόνο από τον καμερον.. για περισσότερα τικετς θα παίζει κι η καμερον.. λέω!
Καλά, θα διαβάσουμε μόνο την κριτική:
Και μια που ανεφερες τη Γκουφοταινία:
http://vamvax.blogspot.com/2009/11/blog-post_20.html#links
Αγαπητέ χερκάπα
Η Μετανεωτερικότητα υπάρχει! Την έχω δει με τα μάτια μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η νεωτερικότητα.
Όντως εγώ και η theorema (της οποίας είμαι ο νόμιμος εκπρόσωπος) επιδιώκουμε το μετα-μεταμοντέρνο.
Το ίδιο το μεταμοντέρνο μας έχει κουράσει, δεν μας εκφράζει πλέον και αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τα κολλήματα των υπερασπιστών του.
Είμαστε πιστοί στα διδάγματα του μεγάλου μας τιμονιέρη Frederic Jameson του οποίου είχα την τιμή να υπάρξω συμμαθητής στην 3η γυμνασίου.
Παραταύτα πιστεύουμε:
Α. Αρνούμεθα, για την μετανεωτερικότητα τον χαρακτηρισμό «πολιτισμική έκφραση του ύστερου καπιταλισμού» που χρησιμοποιούν διάφοροι (μεταξύ αυτών και ο φίλτατος Fr. Jameson) διότι καταυτόν τον τρόπο υπονοούμε μια δογματική και μονόπλευρη προσήλωση στην αφηγηματική διάσταση της Ιστορίας. Προτιμάμε τον χαρακτηρισμό «πολιτισμικό γίγνεσθαι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού».
Β. Η μετανεωτερικότητα δεν είναι, συλλήβδην, ένα εχθρικό πολιτισμικό γίγνεσθαι. Αντιθέτως εντός του δημιουργούνται επί μέρους απεικονίσεις της «μετα-μετανεωτερικότητας».
Ασφαλώς και είναι απείρως δυσκολότερο να υπάρξει ένα αφηγηματικό σχήμα στην εποχή της συνολικής γενίκευσης του καπιταλισμού.
Εάν αποδειχθεί (και) αδύνατον θα βολευτούμε με μικρά διηγήματα.
Γ. Οι «κνίτες» υπερασπιστές της Μετανεωτερικότητας ισχυρίζονται ότι κάτω από τις διαμορφούμενες κοινωνικές συνθήκες δεν ημπορεί να υπάρξει ούτε συνολική αφήγηση ούτε συνολική απεικόνιση(αν μιλάμε για την τέχνη).
Εκτός από το επιχείρημα του «πολυδιασπασμένου ,χυλώδους και πολύκεντρου κόσμου» ελπίζουμε ότι θα βρουν κάποιο πιο πειστικό επιχείρημα.
Για αυτούς το λέω, γιατί εμείς ούτως η άλλως δεν αναζητούμε μια αφήγηση με ευτυχισμένο τέλος αλλά ούτε μια Ιστορία εμποτισμένη με την πεποίθηση των ασυνεχειών.
Δ. Οι «κνίτες» , που αρνούνται την ύπαρξή της, το κάνουν γιατί τους βολεύει η ασφάλεια της γνώριμης νεωτερικότητας εντός της οποίας έχουν έτοιμες απαντήσεις.
K.,
Στο εξής όταν σε επισκέπτομαι θα κοιτώ τα χέρια σου…
αν κρατούν κανα κοφτερό αντικείμενο..
αρχίζω να σε φοβάμαι.