Το Υπουργείο Δικαιοσύνης είχε ετοιμάσει νομοσχέδιο για την κοινή γονική μέριμνα των παιδιών σε περιπτώσεις διαζυγίου. Το νομοσχέδιο προσπαθούσε να εξισορροπήσει κάπως τα πράγματα, όσον αφορά τη σκανδαλωδώς ευνοϊκή μεταχείριση των γυναικών. Μετά από διαμαρτυρίες γυναικείων οργανώσεων το νομοσχέδιο αποσύρθηκε. Το επιχείρημά τους; «Η ρύθμιση δεν συμβαδίζει με τις ελληνικές συνήθειες». Εννοούν προφανώς την ελληνική μητριαρχία και τα υλικά και ψυχολογικά ωφελήματα της ελληνίδας μάνας (και της εβραίας και της νοτιοϊταλίδας…)
- Σχόλιο
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Herr K. 
Αυτές οι «ελληνικές συνήθειες» και η αυταπάτη πως -πέραν από περιούσιος λαός- είμαστε και διαφορετικοί από όλον τον άλλο κόσμο, είναι που μας κρατάνε στον μεσαίωνα. Άσκηση πολιτικής σου λέει μετά… Ούτε τα αυτονόητα δεν έχουν το θάρρος να περάσουν μπροστά στο πολιτικό κόστος.
Άκου ηλιθιότητα. Ακριβώς τις ελληνικές συνήθειες θα έπρεπε να πολεμούν οι γυναίκες, που τις θέλουν να εξαρτημένες από τον «Κύρη».
Οντως είναι θέμα πολιτικού κόστους, Βαρόμετρο. Σε άλλες χώρες υπάρχει μια σχετική ισορροπία στη νομική αντιμετώπιση των δύο φύλων. Στην Ελλάδα μάλλον η θέση της γυναίκας είναι ακλόνητη.
Φαίνεται, Στέλιο, ότι το ισχύον καθεστώς είναι προς όφελος των γυναικών, αλλιώς γιατί να μη θέλουν να τ’αλλάξουν; Μάλλον δεν πρόκειται για ηλιθιότητα των γυναικείων οργανώσεων αλλά, αντίθετα, για υπεράσπιση των κεκτημένων.
Νομίζω ότι κυρίως για άλλα που είχε μέσα το σ/ν, αποσύρθηκε. Κάτι τραγελαφικά, του τύπου ότι η γυναίκα θα έπρεπε να έχει και (ή μόνο) το επώνυμο του άνδρα της μετά τον γάμο, όπως ήταν δηλαδή και πριν το ’80. Τώρα, αν ήταν δύο διαφορετικά ζητήματα, σχέδια νόμου ή ένα ενιαίο, δεν το γνωρίζω.
Σύμφωνα με το: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=945080 , το θέμα της γονικής μέριμνας ήταν το ζουμί της υπόθεσης (διότι θα είχε σημαντικές πρακτικές συνέπειες: ουσιαστικά θα ήταν ένα βήμα για την εξάλειψη των διακρίσεων κατά των αντρών) – το θέμα του επωνύμου που λες, τέθηκε όντως (προαιρετική επιλογή επωνύμου συζύγου) αλλά αυτό φαίνεται να ήταν δευτερεύον καθότι μάλλον συμβολικό
Χερ Κάπα, επικρατεί μπέρδεμα σχετικά με το θέμα. Πρέπει να καθαρίσεις με νέο ποστ.
Ζω στο Βέλγιο, όπου οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες που γνωρίζω είναι μονογονεϊκές.
Η μαμά είναι στις Βρυξέλλες με το/τα τέκνο/α και ο μπαμπάς στην Ελλάδα. Δεν είναι χωρισμένοι. Απλώς ζουν χωριστά (ο καθένας για τους λόγους του).
Η μαμά ζώνεται ενίοτε -ή και συχνότατα- τα μπαγκάζια της (παιδιά, σκυλιά, βαλίτσες, κούτες, καροτσάκια, φάρμακα, ταπεράκια, παμπεράκια, μάξι κόζι, κλπ κλπ) και επιστρέφει αεροπορικώς στα πάτρια για να επισκεφθεί τον μπαμπά και να τον δουν και τα τέκνα του, που τον στερούνται τα καημένα όλο το χρόνο.
Αυτός σπανίως μετατοπίζεται, αν και σόλο.
Στις Βρυξέλλες φυσικά τα ανθρέφει ολομόναχη, ενώ ταυτόχρονα τυγχάνει και εργαζόμενη (9-5 μίνιμουμ).
Όταν τα τέκνα έχουν να μελετήσουν, να κάνουν εμβόλιο, να πάρουν αντιβίωση, να πάνε στο πάρτι του συμμαθητή, στο ιδιαίτερο των μαθηματικών, για ψώνια, για βιβλία, όταν περνάνε εφηβεία, ιλαρά, ερωτική απογοήτευση, δυσκολίες στα μαθήματα, όταν είναι ευτυχισμένα ή απελπισμένα, όταν έχουν κέφια, πρόβλημα, χαρές κλπ, φυσικά ποιος είναι δίπλα τους? Η μαμά!
Ο μπαμπάς βρίσκεται στην Ελλάδα και μαθαίνει τα νέα τηλεφωνικώς ή ιντερνετικώς. Νοσταλγεί εκ του ασφαλούς.
Δεν κουράζεται για κάτι πάρα πάνω, δεν συμμετέχει σε κάτι περισσότερο. Είναι παρατηρητής. Σαν να βλέπει μια ωραία ταινία στο σινεμά, ένα πράμα.
Ενίοτε (τολμά!!!) να είναι και κριτής της δουλειάς του άλλου. Κι όχι οποιασδήποτε δουλειάς! Της ανατροφής ανθρώπων. Εκ του μακρόθεν! Το έχω ακούσει ΚΑΙ αυτό!
Γιατί δεν έτυχε να δω ΠΟΤΕ ένα ανάλογο παράδειγμα όπου να απουσιάζει η μαμά? Μα ΜΙΑ μαμά?
Ποτέ! Αυτό εξακριβώνεται εύκολα, δεν ζω μόνο εγώ στις Βρυξέλλες, την πραγματικότητα την γνωρίζει όλος ο κόσμος.
Πόσο ευκολότερα «αφήνει» σε κάποιον άλλον (αυτό πάρτε το όπως θέλετε ή όπως σας βολεύει) ένας πατέρας τα παιδιά του από ο,τι μια μητέρα? Η ζωή το αποδεικνύει εμπράκτως και με στατιστικές!
Προσωπικά, μεγάλωσα με αξιολάτρευτο κι υπέροχο πατέρα ο οποίος θα έκανε τα πάντα για μένα, εκτός του να συμμετέχει στην ανατροφή μου. Όλα τα έκανε η μάνα μου, εκείνος απλώς αγαπούσε και βαθμολογούσε.
Οι φίλες μου στο σχολείο το ίδιο.
Οι σημερινές μου φίλες, σε μικρότερο ίσως βαθμό, αλλά και πάλι όχι με δραματικές αλλαγές στην διαχείριση της οικογένειας. Ο μπαμπάς είναι συχνά εκεί, αλλά στα ζόρια φαίνεται μόνο η μαμά.
Γιατί δεν ακούω ΕΝΑ παιδί να λέει: θα το πω (το ο,τιδήποτε) στον μπαμπά μου?
Ένας πατέρας είναι το ίδιο απαραίτητος στην οικογένεια όσο και μια μάνα. Κανείς δεν είναι πιο χρήσιμος ή πιο καλός. Οι ρόλοι είναι ίσοι και αλληλλοσυμπληρώνονται. Μόνο έτσι λειτουργεί σωστά αυτός ο μηχανισμός και βγαίνουν από αυτόν ισορροπημένοι ενήλικες.
Όσον αφορά όμως την αφοσίωση και την προσφορά -σε περιπτώσεις κρίσης (χωρισμός) σαν αυτή που αναφέρεται στο ποστ- νομίζω πως είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει το οποιοδήποτε κράτος. Να ευνοήσει τον γονιό εκείνο που, κατά την κοινή πρακτική και σύμφωνα με τα δεδομένα, έχει εμπράκτως περισσότερες πιθανότητες να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη αποτελεσματικά.
Δεν είναι όλοι οι γονείς ίδιοι, φυσικά. Υπάρχουν άριστοι πατεράδες και λιγότερο καλές μανάδες. Όλα γίνονται. Και όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα.
Απλώς αυτός είναι ο γενικός κανόνας και πιστεύω πως βασίζεται, όσο με αφορά, σε ρεαλιστική και προσεκτικότατη παρατήρηση του κόσμου γύρω μου και σε προσωπική εμπειρία.
Είδες τι έκανες; Ξεσπάθωσε η Θεωρέμα. Και είχε και δίκιο αυτή τη φορά.
Θεώρημα και Μάνο
Το θέμα δεν είναι ποιός προσφέρει πιο πολλά. Το θέμα δεν είναι αν μια πολιτεία αφήνει σε αυτούς που θέλουν να προσφέρουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Με το να στερείς τη δυνατότητα αυτή από τους πατεράδες που επιθυμούν να το κάνουν, κάνεις μια απαράδεκτη διάκριση λόγω φύλου – και αποθαρρύνεις αυτούς που θα είχαν την πρόθεση να προσφέρουν.
Πσσσσσς… τι είπε!
Μια σοφή παροιμία λέει: Φύλαγε τα ρούχα σου, νά’χεις τα μισά! Ξέρετε την αδυναμία που έχω στις σοφίες του λαού μας!
Είναι λογικό να ευνοεί όσους εξ ορισμού θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, παρόλο που αυτό δεν είναι απόλυτο ούτε αξίωμα, κι έτσι πρέπει άλλωστε.
Επίσης, δεν λείπουν τα παραδείγματα όπου ο πατέρας κέρδισε την κηδεμονία επειδή αποδείχτηκε πως ήταν ικανότερος.
Μοιάζει με την ιστορία της ισότητας μεταξύ γυναικών και αντρών, που χρειάστηκε (κι ακόμα χρειάζεται) να αποδειχθεί από τις γυναίκες κατά περίπτωση και μετά από πολλούς αγώνες.
Στη δουλειά, στην έρευνα, στα γράμματα και στις τέχνες. Και σε πολλά «αλλού».
Όπως πασχίζω εγώ η γυναίκα να αποδείξω πως μπορώ να δουλέψω και να λειτουργήσω καλά σε μια ανώτερη θέση, έτσι να αποδείξεις κι εσύ ο άντρας πως μπορείς να μεγαλώσεις σωστά τα παιδιά σου.
Κι όποιος το καταφέρει, μπράβο του, κέρδισε.
Κάπως έτσι πάει το έργο, boyz.
Θεώρημα νομίζω ότι το μοντέλο που βασίζεις τα συμπεράσματά σου ήταν πλειοψηφικό πολύ παλιότερα, δεν είναι όμως πλέον.
Με πιο απλά λόγια: http://zouri1.wordpress.com/2008/10/10
Καλό Σαββατοκύριακο!
μπορώ να σας κάνω ποστ; την συζήτηση εννοώ, όχι εσάς προσωπικά!
ευχαριστώ;
:)
Κρότκαγια, με τρομάζεις! :)
:lol:
όχι, μη φοβάσαι. δεν είναι το ίδιο με το «θα σα ςκάνω βούκινο»!
θα δεις, θα δεις, μετά από το ποστ, θα σου κλείσω και συμβόλαιο με το Διογένης Παλάς και την ΕΜΙ!!! :P
Παράθεμα: Μαμάδες και μπαμπάδες « Кроткая